Leczenie dysfunkcji okluzyjnych
Mianem okluzji określa się sposób kontaktowania zębów przeciwstawnych; gdy te kontakty stają się z różnych przyczyn nieprawidłowe mówimy wówczas o dysfunkcji okluzyjnej bądź też o chorobie okluzyjnej.
Przyczyną dysfunkcji okluzyjnej mogą być problemy ze stawami skroniowo-żuchwowymi, braki zębowe, wady zgryzu, nieprawidłowo wykonane wypełnienia zębów lub uzupełnienia protetyczne.
Głównymi objawami dysfunkcji są nadmiernie starte powierzchnie zębów. To one powinny być sygnałem do zgłoszenia się na wizytę do stomatologa. Bardziej zaawansowane postacie dysfunkcji często współistnieją z:
- trzaskami stawów,
- szczękościskiem,
- bólami głowy,
- zmęczeniem mięśni twarzy i szyi,
- nadwrażliwością i bólami zębów,
- zaciskaniem i zgrzytaniem zębami,
- powstawaniem recesji dziąsłowych,
- rotacjami zębów i zmianami ich ustawienia.
Takie zmiany są mniej lub bardziej rozłożone w czasie dlatego warto zwrócić uwagę na pierwsze objawy.
Leczenie
Po zidentyfikowaniu przyczyny dysfunkcji, przy użyciu deprogramatora mięśniowego (Koisa) ustalamy najdogodniejszą dla stawu skroniowo-żuchwowego pozycję żuchwy. Po zarejestrowaniu w ustach pacjenta tej optymalnej relacji żuchwy do szczęki, zwanej relacją centralną, przenosimy ją na modele osadzone w artykulatorze- urządzeniu naśladującym ruchy żuchwy. Taka wizualizacja relacji żuchwy do szczęki stanowi dla nas punkt wyjścia do dalszego planowania. Samo leczenie jak i diagnoza często zajmuje kilka wizyt ale dzięki temu jesteśmy w stanie zmniejszyć ryzyko powikłań w przyszłości.
Podstawowym założeniem leczenia choroby okluzyjnej jest poprawa kontaktów pomiędzy zębami luku górnego i dolnego tak aby były one jednoczesne i równomiernie nasilone. Leczenie takie wykonujemy poprzez tzn. ekwilibrację redukcyjną tj. selektywne szlifowanie odpowiednich powierzchni zębów bądź też addycyjną tj. leczenie odtwórcze z wykorzystaniem materiałów kompozytowych i/lub ceramicznych.